Star Trek I: The Motion Picture
ΔημοσιεύτηκεCOLON 08 Ιούλ 2014, 21:26
Μόλις ξεκίνησε, αναρωτιόμουν: πού είναι η εικόνα; Μόνο ήχο ακούω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλα πάνε καλά με την εικόνα (απλώς δε δείχνει τίποτα) χαλάρωσα κι ευχαριστήθηκα την υπέροχη μουσική.
Από την αρχή μου άρεσαν τα καταπληκτικά διαστημικά πλάνα και η όμορφη μουσική - μάλιστα μου θύμισε λίγο "Οδύσσεια του διαστήματος". Μοιραζόμουν τη χαρά του Kirk, που (ξανα)έβλεπε το καινούριο παλιό του διαστημόπλοιο, ευχαριστήθηκα μισή ώρα προετοιμασίες! [Έχει ανθρώπους με διαστημικές στολές να επιπλέουν σε κάθε σήμειο, από την αρχή μέχρι το τέλος, χαχα!]
Νέο transporter effect, μια Deltan, ο Bones με γένια κι ένα τεράστιο χίππικο μενταγιόν (για λίγο μόνο) αλλά γκρινιάρης όπως πάντα, να 'σου και ο Spock (πιο Spock από ποτέ), μερικά τεχνικά προβλήματα (με τα πιο χάλια εφέ που έχω δει ποτέ), να σου άλλη μισή ώρα προετοιμασιών. Αλλά μου αρέσει, γιατί κρατάει πολύ! [Μετά την πρώτη ώρα αρχίζει όμως να γίνεται κουραστικό...]
Νομίζω ότι το το πρώτο θέμα αυτής της ταινίας είναι το πού ανήκει κανείς, πού νιώθει καλύτερα, ποιος είναι ο προορισμός του [Θέμα κοντινό με του Nemesis]. Admiral στα κεντρικά ή captain σ' ένα αστρόπλοιο (Kirk)? Kolinahr στο Vulcan ή εξερευνητής με ανθρώπους στο Starfleet (Spock)? Περίσκεψη και άμυνα ή ρίσκο και εξερεύνηση (Decker vs. Kirk); Λογική ή (και) συναίσθημα (Spock); Human ή κάτι άλλο (Spock); Ποιος αποφασίζει; Ο καθένας για τον εαυτό του: "Create its own sense of purpose, out of our own human weaknesses"
Και, βέβαια, το να πλησιάζεις το στόχο σου σε μεταμορφώνει, σε αλλάζει σε κάτι άλλο (V'Ger). "Is this all that I am? Is there nothing more?" Ο στόχος που εκθειάζεται σε όλη την ταινία (υποθέτω και όλο το Star Trek) είναι προφανώς η εξερεύνηση, η καινούρια γνώση (στην οποία αφιερώνουν όλη τη ζωή τους ο Kirk, όλο το πλήρωμα και πιο χαρακτηριστικά ο Decker).
"Any show of resistance would be futile, Captain" είπε ο Spock και είναι ίσως η πρώτη έμμεση αναφορά της γνωστής ιαχής των Borg. Αυτό είναι ίσως και το δεύτερο θέμα αυτής της ταινίας, το πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που μας ξεπερνάνε. Για ένα μεγάλο μέρος της, οι χαρακτήρες αφήνονται στην πορεία, στον ρου των πραγμάτων, όπου όχι μόνον είναι ανίκανοι να τον αντιστρέψουν αλλά κάθε προσπάθεια μπορεί απλώς να χειροτερέψει τα πράγματα και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τον "παρεκτρέψουν", να τον οδηγήσουν προς μια επιθυμητή κατάσταση (μια ταοϊστική αντίληψη, μπορεί κανείς να πει, που ταιριάζει σε πολλά πράγματα στη ζωή). Και ποια είναι η λύση; Η κατανόηση, η αποδοχή, η αντιμετώπιση της εχθρότητας (π.χ. του V'Ger) ως ανωριμότητας και όχι ως κακίας.
Αυτό ακριβώς είναι που με παραξένεψε/δυσκόλεψε (δε θα πω δεν μ'άρεσε) σ' αυτήν την ταινία. Έχουμε συνηθίσει ήρωες που _κάνουν_ κάτι, εφευρίσκουν ιδέες, ανακαλύπτουν λύσεις, κουράζονται, μοχθούν κι έτσι πετυχαίνουν. Ενώ σ'αυτήν την ταινία, ακόμα και οι πρωταγωνιστές είναι θεατές. Το μόνο που χρειάζεται είναι η κατανόηση, μια συνένωση με ένα καινούριο νόημα (V'Ger και creator), μια μεταμόρφωση.
Να σημειώσω επίσης τον Special Science Consultant, Isaac Asimov, και τα πολύ ωραία πόδια της Miss India, Persis Khambatta!
Από την αρχή μου άρεσαν τα καταπληκτικά διαστημικά πλάνα και η όμορφη μουσική - μάλιστα μου θύμισε λίγο "Οδύσσεια του διαστήματος". Μοιραζόμουν τη χαρά του Kirk, που (ξανα)έβλεπε το καινούριο παλιό του διαστημόπλοιο, ευχαριστήθηκα μισή ώρα προετοιμασίες! [Έχει ανθρώπους με διαστημικές στολές να επιπλέουν σε κάθε σήμειο, από την αρχή μέχρι το τέλος, χαχα!]
Νέο transporter effect, μια Deltan, ο Bones με γένια κι ένα τεράστιο χίππικο μενταγιόν (για λίγο μόνο) αλλά γκρινιάρης όπως πάντα, να 'σου και ο Spock (πιο Spock από ποτέ), μερικά τεχνικά προβλήματα (με τα πιο χάλια εφέ που έχω δει ποτέ), να σου άλλη μισή ώρα προετοιμασιών. Αλλά μου αρέσει, γιατί κρατάει πολύ! [Μετά την πρώτη ώρα αρχίζει όμως να γίνεται κουραστικό...]
Νομίζω ότι το το πρώτο θέμα αυτής της ταινίας είναι το πού ανήκει κανείς, πού νιώθει καλύτερα, ποιος είναι ο προορισμός του [Θέμα κοντινό με του Nemesis]. Admiral στα κεντρικά ή captain σ' ένα αστρόπλοιο (Kirk)? Kolinahr στο Vulcan ή εξερευνητής με ανθρώπους στο Starfleet (Spock)? Περίσκεψη και άμυνα ή ρίσκο και εξερεύνηση (Decker vs. Kirk); Λογική ή (και) συναίσθημα (Spock); Human ή κάτι άλλο (Spock); Ποιος αποφασίζει; Ο καθένας για τον εαυτό του: "Create its own sense of purpose, out of our own human weaknesses"
Και, βέβαια, το να πλησιάζεις το στόχο σου σε μεταμορφώνει, σε αλλάζει σε κάτι άλλο (V'Ger). "Is this all that I am? Is there nothing more?" Ο στόχος που εκθειάζεται σε όλη την ταινία (υποθέτω και όλο το Star Trek) είναι προφανώς η εξερεύνηση, η καινούρια γνώση (στην οποία αφιερώνουν όλη τη ζωή τους ο Kirk, όλο το πλήρωμα και πιο χαρακτηριστικά ο Decker).
"Any show of resistance would be futile, Captain" είπε ο Spock και είναι ίσως η πρώτη έμμεση αναφορά της γνωστής ιαχής των Borg. Αυτό είναι ίσως και το δεύτερο θέμα αυτής της ταινίας, το πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που μας ξεπερνάνε. Για ένα μεγάλο μέρος της, οι χαρακτήρες αφήνονται στην πορεία, στον ρου των πραγμάτων, όπου όχι μόνον είναι ανίκανοι να τον αντιστρέψουν αλλά κάθε προσπάθεια μπορεί απλώς να χειροτερέψει τα πράγματα και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τον "παρεκτρέψουν", να τον οδηγήσουν προς μια επιθυμητή κατάσταση (μια ταοϊστική αντίληψη, μπορεί κανείς να πει, που ταιριάζει σε πολλά πράγματα στη ζωή). Και ποια είναι η λύση; Η κατανόηση, η αποδοχή, η αντιμετώπιση της εχθρότητας (π.χ. του V'Ger) ως ανωριμότητας και όχι ως κακίας.
Αυτό ακριβώς είναι που με παραξένεψε/δυσκόλεψε (δε θα πω δεν μ'άρεσε) σ' αυτήν την ταινία. Έχουμε συνηθίσει ήρωες που _κάνουν_ κάτι, εφευρίσκουν ιδέες, ανακαλύπτουν λύσεις, κουράζονται, μοχθούν κι έτσι πετυχαίνουν. Ενώ σ'αυτήν την ταινία, ακόμα και οι πρωταγωνιστές είναι θεατές. Το μόνο που χρειάζεται είναι η κατανόηση, μια συνένωση με ένα καινούριο νόημα (V'Ger και creator), μια μεταμόρφωση.
Να σημειώσω επίσης τον Special Science Consultant, Isaac Asimov, και τα πολύ ωραία πόδια της Miss India, Persis Khambatta!